انتقاد فرزند شهید منا

درحالی‌که میلیون‌ها نفر از دوستداران اهل‌بیت در ایران و سایر کشور‌ها یا خود را به خیل اقیانوس اربعین رساندند یا به غبطه جاماندن از این سفر، در شهر و دیار خود قدم در این راه نهادند، اما بودند معدودی از افرادی که در رسانه‌ها و فضای مجازی خواستند خلاف این رود خروشان شنا و در آن تشکیک کنند. مقصود، افراد بی‌دین و ضدانقلاب خارج‌نشین که با هرگونه رفتار دینی خصومت می‌ورزند نیست، که آنان تکلیفشان روشن است، مقصود برخی از به‌اصطلاح اصلاح‌­طلبان، روشنفکران و روزنامه‌نگاران داخلی است که از سر مقاصد سیاسی با مظاهر دینداری مردم عناد می‌ورزند.از آن مدرس بازنشسته دانشگاه که با کتاب نوشتن (آن هم بدون هرگونه رفرنس) در مدح پهلوی در فضای مجازی کاسبی می‌کند گرفته تا آن دیگر روزنامه‌نگاری که روزی سه سرمقاله (بی‌نام و بانام) برای روزنامه‌های اصلاح‌طلب می‌نویسد، امسال طبق روال سالیان گذشته شروع به مخالف‌خوانی با عشق و ارادت مردم به اهل‌بیت در ایام اربعین حسینی پرداخته و حرف‌های کلیشه‌ای سال‌های گذشته‌شان را تکرار کردند. امسال البته عمامه‌به‌سری هم پیدا می‌شود و علیه اربعین فتوا می‌دهد! سعی می‌کنند این حرکت عظیم مردمی را حکومتی یا فاقد سابقه تاریخی قلمداد کنند. البته این‌ها اثر چندانی در افکار عمومی ندارد و رشد همه‌ساله تمایل و همراهی مردم با اربعین نشان می‌دهد که بیهوده در هاون می‌کوبند. اما مشکل اینان با اربعین بر سر چیست؟مشکل البته به اربعین هم ختم نمی‌شود، مهمانی کیلومتری «غدیر» را هم تخطئه می‌کنند و باتجربه‌تر‌ها یادشان هست که در دوره دوم‌خرداد با کلیدواژه «پروژه محرم» به مراسم عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) حمله می‌کردند. عادتشان این است که به هر آنچه حاکی از دینداری جامعه ایرانی باشد، حمله کنند انتقاد فرزند شهید منا...

همان ماه‌های اول پیروزی انقلاب‌اسلامی بود که حضرت امام (ره) در ضمن یکی از بیاناتشان، خاطره‌ای عبرت‌آموز مربوط به دوره حضور استعمارگران در عراق را تعریف کردند که شنیدنی است. ایشان از اولین مواجهه فرمانده انگلیسی اشغالگر عراق با اذان مسلمین می‌گویند که فرمانده با تعجب می‌بیند فردی در بالای مأذنه کلماتی عربی را فریاد می‌زند. با تحیر از مترجمانش می‌پرسد او چه می‌گوید، در پاسخ می‌گویند این «اذان» است و برای فراخوانی «نماز» کاربرد دارد. فرمانده انگلیسی می‌پرسد آیا این کلمات برای «امپراتوری بریتانیا» خطری هم دارد و آن‌ها جواب می‌دهند که «نه»، و او با خیال آسوده می‌گوید «پس هرقدر می‌خواهند اذان بگویند.»واقعیت هم این است که «اسلام» هرچند در ماهیت حقیقی خود با «سلطه» و «استعمار» در تعارض بود، اما به دلیل فاصله‌گیری عمیق میان مسلمانان و اسلام عملاً به آیینی بی‌خطر برای استعمارگران و اشغالگران تبدیل شده بود و تازه در ۱۳۵۷ هجری شمسی بود که مستکبران معنای واقعی اسلام سیاسی را درک کردند؛ بنابراین اگر اسلام -که به فرموده قرآن «دین کامل» و «نعمت تام» است- هم درست فهم و بدان عمل نشود، دشمنان خدا هم آن را جدی نمی‌گیرند و تقریباً نمی‌توان آن را اسلام خواند؛ چنانکه مولوی تمثیل می‌کند «شیر بی یال و اشکم که دید/ این‌چنین شیری خدا هم نافرید.» بر این اساس است که رهبر معظم انقلاب‌اسلامی در دیدار اخیر فرماندهان و مسئولان سپاه، «حاکمیت سیاسی اسلام» را موجب احساس خطر و صف‌آرایی دشمنان علیه آن دانستند.اما ریشه این احساس خطر و صف‌آرایی علیه حاکمیت سیاسی اسلام در چیست؟اولاً ماهیت اسلام توحیدی است و اگر پیرایه‌های تحمیلی بر آن را بزداییم، قابل‌جمع با مکاتب مادی‌ای که غرب مروج آن‌هاست، نیست. هرچند پاره‌ای انتقاد فرزند شهید منا...

پس از آنکه رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر فرماندهان سپاه از نزدیک شدن به قله‌ها سخن گفتند، برخی در رسانه‌ها و فضای مجازی تردید‌هایی در خصوص این گزاره را مطرح کردند که نشان از اشراف نداشتن این افراد به عمق فحوای این تعبیر راهبردی رهبر معظم انقلاب داشت. برای فهم این گزاره لازم است سابقه این موضوع در ادبیات ایشان واکاوی گردد. بیش از یک دهه قبل و در سال ۱۳۹۱ معظم‌له فرمودند: «ما داریم در دامنه حرکت می‌کنیم. ما هنوز به قله نرسیده‌ایم؛ با آن فاصله داریم. آن روزی که ملت ایران به قله برسد، دشمنی‌ها تمام خواهد شد. آن روزی که ملت ایران به قله برسد، معارضه‌های خباثت‌آلود به پایان خواهد رسید. ما تا آن روز فاصله داریم. حرکت را باید بی‌وقفه ادامه دهیم.» اکنون فهم تحولات دهه گذشته از این منظر اهمیت دارد.۱۱ سال پیش و زمانی که رهبر انقلاب از حرکت در دامنه‌ها سخن می‌گفتند، ماه‌های نخستین تحمیل جنگ تمام عیار اقتصادی امریکا علیه ایران اسلامی بود و هنوز آثار تأثیر این تهاجم بر اقتصاد و جامعه ما چندان قابل مشاهده نبود. در آن روز‌ها بسیاری از آسیب‌های اقتصاد داخلی که بستر اثربخشی تحریم‌های دشمن بود برای بسیاری از مسئولان و کارشناسان ناپیدا بود و تحریم‌ها این آسیب‌ها را نمایان کرد. مهم‌ترین این آسیب‌ها وابستگی اقتصاد به خام‌فروشی نفت و چرخه تجاری دلار بود. اقتصاد تک‌محصولی در طول سال‌های ۱۳۵۰ به بعد بر کشور چنبره زده بود و از سویی دلار در چرخه مبادلات جهانی کالا و خدمات، یکه‌تازی می‌کرد.با آنکه در دهه‌های اول تا سوم انقلاب‌اسلامی، گام‌های مهمی برای پیشرفت اقتصادی و اجتماعی برداشته شده بود، اما از این دو آسیب مهم غفلت شده و حتی جا‌هایی تغافل هم شده بود. برای مثال رهبر انقلاب در ۱۳ اردیبهشت‌ انتقاد فرزند شهید منا...

در میان توصیه‌ها و تذکرات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر هیئت دولت، شاید برجسته‌ترین بخش مربوط به نارسایی زبان دولت و نیز ضعف کار اطلاع‌رسانی در آن است. این دغدغه معظم‌له را البته باید در راستای تذکرات مکرر ایشان در موضوع فعالیت رسانه‌ای و «جهاد تبیین» به ارکان مختلف نظام نیز دانست. به‌طور مشخص در دیدار امسال با مسئولان قوه قضائیه از «تصویر رسانه‌ای قوه قضائیه» گلایه و در دیدار رمضانیه با کارگزاران نظام بر موضوع رسانه تأکید کردند. روشن است که مشکل ضعف در اطلاع‌رسانی جدی است و دستاورد‌ها به اطلاع مردم نمی‌رسد. اما ریشه در کجاست و چاره چیست؟اولاً مهم‌ترین مشکل در تکیه بر ساختار‌های عمدتاً ناکارآمد «روابط‌عمومی‌ها» است. در بسیاری از وزارتخانه‌ها و نهادها، روابط عمومی‌ها چه از لحاظ منابع مالی و انسانی مهجورترین بخش‌ها هستند و اتکا بر این بخش دردی را دوا نمی‌کند. شاید نیاز به تحول در این بخش و توجه بیشتر به آن باشد، اما در کوتاه‌مدت باید تدابیر دیگری اندیشید. مهم‌ترین گام فوری آن است که همان‌گونه که رهبر انقلاب از تعبیر «جهاد تبیین» بهره جستند، اینجا نیز از «بوروکراسی‌های ناکارآمد» ناامید شده و به فکر کار جهادی باشیم. کار جهادی در تبیین دستاورد‌ها نیازمند تعریف فرایند کامل و درعین‌حال چابک تولید و عرضه هنرمندانه محتوا است. پیش‌نیاز عرضه هنرمندانه «ایده‌پردازی» است وگرنه دچار کلیشه‌های تکراری و کم‌اثری خواهیم بود که تاکنون بار‌ها آزموده‌ایم. چه گفتن و چگونه گفتن نیازمند طرح‌ریزی است و باید ابتکارات از مراحل اولیه تولید تا توزیع نهایی محتوا همراه کار باشد. اینجاست که باید از استادان اندیشه‌ورزی گرفته تا گروه‌های خلاق و توانمند هنری و رسانه‌ای –که در کشور کم هم نیستند- استف انتقاد فرزند شهید منا...